Tár, kerti og blóm. Ljóðabók eftir N. Marijan

Í mars árið 2003 kom til Akureyrar hópur serbnesks flóttafólks frá Króatíu. Þá um vorið var strax hafist handa við að kenna þeim íslensku og annað sem að gagni gæti komið í nýjum og framandi aðstæðum.  Í Giljaskóla stigu þessir nýju íbúar Akureyrar sín fyrstu spor inn í framtíðina. Börnin hafa verið nemendur skólans og reynst fyrimyndarnemendur.  Fullorðna fólkinu hefur gengið misjafnlega að ná tökum á þessu snúna tungumáli, íslenskunni, en öll eru þau hér enn og orðin hluti af samfélaginu. 
Hvað býr í brjósti einstaklings sem þarf að fara burt frá öllu sem hann átti, fjölskyldu, vinum og þjóð sinni sem hrekst um stríðshrjáð og tætt?
Nena Marijan er ein af foreldrum í Giljaskóla og kom  til að gefa skólanum ljóðabókina sína sem gefur okkur innsýn í hvað henni býr í brjósti.  Þannig vill hún gjalda skólanum fósturlaunin fyrir fyrstu orðin sem hún lærði í íslensku.  Hafðu þakkir fyrir Nena og haltu áfram að skrifa.

Hér er eitt af ljóðum Nenu skrifað á íslenskunni hennar, án leiðréttingar.

Ég get það

Fyreir þremur árum
staðnaði ég ekki
ég sigldi.

Á yfirgefnum sjó
kemur í ljós bátskel
í sálinu vaknar ný von.

Mun ég geta?
ja ég get það!
af vandamálum er mikið
en ég drukknaði ekki.

Sársauki liður burt
í brimróti
ég fann bátskel
og sigldi burt.